Cala Llonga en Eulalia

Cala Llonga en Eulalia.

De boeien bij het eiland Espalmador liggen goed beschermd voor de meeste winden, behalve westen wind, op zondagnacht de 18^e mei draaide de wind naar het westen en nam toe. Tijd om te vertrekken dus. Op maandagmorgen moest natuurlijk eerst Pukkie de wal op, hoewel er een dikke 4 bf stond viel de hoogte van de golven mee. De bb motor zat nog op zijn ‘parkeerplaats’. Omdat de wind richting strand stond durfde ik het aan dit stukje te roeien. De weg terug naar de boot was een worsteling, tegen de wind en golven, met soms minuten lang geen voortgang. Dat gaf toch een goed gevoel toen ik de vanglijn aan de Tomboy vast maakte. Voor we los maakten van de boei eerst even een rif in het grootzeil gezet en om 10.50 u los gemaakt. Op de motor tegen de wind de lagune uitgevaren en toen struurboord uit en met ruime wind naar cala Llonga gevaren. Aankomst 13.45 u. De cala Llonga bleek geen bescherming te geven tegen de westen wind hoewel de cala open is naar het oosten. Het leek er zelfs op dat de wind hier sterker was dan op zee. De wind leek uit de heuvels te komen mogelijk een venturi effect. Heel zorgvuldig een plaats gezocht voor het anker, met 20 meter ketting op 4 meter water. Ik had liever 30 meter gezet maar de cala is nogal smal dus dat kon niet. Blijkbaar was er depressie actief in de omgeving, het ging flink tekeer met uitschieters naar dik 7 bf. Het 15 kg Rocna anker heeft al eerder zijn kwaliteit bewezen, geen centje pijn. Op woensdag was de wind wat minder maar er liep een lange deining de cala in, tegen de heersende westen wind in. Ik was getuige van de poging van een stel om een boei op te pikken. Het was een huur schip dus waarschijnlijk weinig ervaring, maar soms kun je iets van te voren bedenken. Stel je voor, een 34 voeter, man achter het stuurwiel en vrouw op het voordek met een pikhaak. Er ligt daar in de cala een vrij grote platte boei, echt een zwaar ding. Hij stuurde de boot naar de boei en zij probeerde de boei in het oog te pakken. Als dat gelukt zou zijn kunnen er twee dingen gebeuren 1. Zij gaat overboord of 2. De pikhaak gaat overboord. Na vijf! Pogingen gaf ze het op, de schipper kreeg de boeg niet dicht genoeg bij de boei. Nu werden de rollen omgedraaid en zij stuurde de boot in een keer precies met de neus bij de boei. Hij pikte de haak in het oog van de boei en toen…. Pikhaak overboord want dat hou je niet bij windje 5 Bf. In de middag belde ik naar puerto Eulalia om te vragen of ze een plaats van 10 meter vrij hadden, nee zei de dame: er zouden twee schepen vertrekken maar die waren blijven liggen omdat het te hard woei. Eventueel donderdag en anders kunt u een plaats van 12 meter krijgen zei ze. Op donderdag 22 mei roeide ik met Pukkie naar het plekje waar de branding niet bij kan komen, het woei weer hard. Op het strand was iets bijzonders aan de hand. De branding had een duintje opgeworpen aan de rand van het water en er had zich daar achter een binnen zeetje gevormd. Het halve strand stond blank de hele handel van de uitbaters van strandstoelen stond onderwater. De man begon wanhopig met een klein schepje een geul te graven naar de zee. Om 11.15 ankerop gegaan, dat kostte best veel vermogen. Ja dat doet een mens toch goed, als de investering zich zo goed terug betaalt. Op de motor naar Eulalia gevaren dat is slechts 1.1 mijl niet de moeite waard om te zeilen.

Cala d'Hort en Espalmador

Terug naar Ibiza

Op woensdag 7 mei om 9.30 u vertrokken uit San Antonio, en niet vergeten daar nooit meer terug te komen. Het is daar duur en heel vies. Vanaf de steiger loop je zo het terrein op waar met man en macht wordt gewerkt aan de schepen. Ze zijn daar aan het slijpen, lassen en schuren, krabbelen en anti fouling aan het smeren en daar moet je als passant gewoon tussen door. We zijn deze vuiligheid snel vergeten en gaan op weg naar Andraitx op het linker puntje van Mallorca en zo hebben we een uitgangspunt voor de kortste oversteek naar Ibiza. Zoals gewoonlijk was het windstil in de ochtend en moet de motor het werk doen, echter na een uurtje of twee kan de motor uit want er stak een leuk zuid oosten windje op. We lieten het anker vallen om 15.30 in de baai van puerto de Andraitx. Volgens de Almanac kun je binnen de kom ankeren maar daar heeft de haven heel veel boeien naar gelegd en een anker verbod in gesteld, zo vroeg in het seizoen is er nog vodoende plaats over en we vonden een prima plaatsje naast een oude houten boot. We bleven hier maar liefst rie nachten liggen eindelijk een ankerplek zonder grote golven of deining. We gingen uit eten en vonden een goed gesorteerde supermarkt. Op zaterdag 10 mei was het een goede dag om de oversteek naar Ibiza te doen. De wind sterkte en de richting was goed, het is daar natuurlijk altijd afwachten maar ok je moet toch ergens vanuit gaan. De voorspelling was Z ¾ en dat zou precies bezeild zijn om naar cala Portinatx te varen afstand 48 Nm. Om 6 uur op gestaan en om 7.30 uur uitgevaren. Ik had gerekend op 10 uur varen maar we deden het in 9 uur. Halverwege de dag ging de wind goed door zetten en omdat de golven nog klein waren konden we mooie snelheden klokken af en toe tikten we 7 mijl aan.

Toen de wind wat langer door stond ging het wat moeizamer de golven werden hoger en omdat we aan de wind voeren kost dat snelheid. Al met al geen slechte tijd gemaakt. We lieten het anker om 16.45 zakken in een bijna lege cala Portinatx.

Terug naar Ibiza.

Terug naar Ibiza

Op woensdag 7 mei om 9.30 u vertrokken uit San Antonio, en niet vergeten daar nooit meer terug te komen. Het is daar duur en heel vies. Vanaf de steiger loop je zo het terrein op waar met man en macht wordt gewerkt aan de schepen. Ze zijn daar aan het slijpen, lassen en schuren, krabbelen en anti fouling aan het smeren en daar moet je als passant gewoon tussen door. We zijn deze vuiligheid snel vergeten en gaan op weg naar Andraitx op het linker puntje van Mallorca en zo hebben we een uitgangspunt voor de kortste oversteek naar Ibiza. Zoals gewoonlijk was het windstil in de ochtend en moet de motor het werk doen, echter na een uurtje of twee kan de motor uit want er stak een leuk zuid oosten windje op. We lieten het anker vallen om 15.30 in de baai van puerto de Andraitx. Volgens de Almanac kun je binnen de kom ankeren maar daar heeft de haven heel veel boeien naar gelegd en een anker verbod in gesteld, zo vroeg in het seizoen is er nog vodoende plaats over en we vonden een prima plaatsje naast een oude houten boot. We bleven hier maar liefst rie nachten liggen eindelijk een ankerplek zonder grote golven of deining. We gingen uit eten en vonden een goed gesorteerde supermarkt. Op zaterdag 10 mei was het een goede dag om de oversteek naar Ibiza te doen. De wind sterkte en de richting was goed, het is daar natuurlijk altijd afwachten maar ok je moet toch ergens vanuit gaan. De voorspelling was Z ¾ en dat zou precies bezeild zijn om naar cala Portinatx te varen afstand 48 Nm. Om 6 uur op gestaan en om 7.30 uur uitgevaren. Ik had gerekend op 10 uur varen maar we deden het in 9 uur. Halverwege de dag ging de wind goed door zetten en omdat de golven nog klein waren konden we mooie snelheden klokken af en toe tikten we 7 mijl aan.

Toen de wind wat langer door stond ging het wat moeizamer de golven werden hoger en omdat we aan de wind voeren kost dat snelheid. Al met al geen slechte tijd gemaakt. We lieten het anker om 16.45 zakken in een bijna lege cala Portinatx.

San Antonio

Het is vandaag dinsdag 6 mei, en we zijn zojuist gearriveerd in San Antonio de la Playa.

Volgens de Almanac is de charge band 41-55€ dit zijn de zomer prijzen, dus in het laag seizoen zou dit een stuk(je) minder moeten zijn. Maar helaas ik moest 48.40 Euries aftellen of vertrekken.Dat vertrekken was eigenlijk geen optie, ik was juist met vliegende vaart voor een stevige ZZW naar deze lage wal gevaren. Met deze wind op de kust kun je het ook vergeten een rustig ankerplekje te vinden.

Dus geen twee nachten blijven , wat ik eigenlijk van plan was, en morgen snel verder.

Op vrijdag 2 mei vertrokken uit die mooie cala Es Calo, ook hier moesten we weg vanwege de deining en de harde wind, even buiten de bescherming van de rots greep de wind en de golven de Tomboy, door gaan zou een heeel onconfortabele tocht worden en de haven 5 mijl voor de wind lokte. De steven werd gekeerd en we vlogen voor de wind met alleen de genua naar puerto San Pedro. Waar ik voor 16€ een prachtige plaats kreeg toegewezen. De marinero stond me op te wachten en de dame op kantoor was zeer vriendelijk, kijk zo kan het dus ook. Op zaterdag 3 mei vertrokken naar cala Sa Font, het leek op de platte grond en de foto een redelijk diepe cala met aan stuurboor een kleine inham, waar ik dacht te kunnen ankeren. Nee dus de diepte op deze plek was onvoldoende en er groeide zeegras. De enige goede ankerplaats was in het midden van de cala best dicht tegen de zee aan. Maar met de heersende noorden wind was dit geen probleem. Echer in de nacht viel de wind weg en bereikte de deining toch de ingang van de cala. Het gevolg was dat ik van de voorpiek naar de kajuit moest verhuizen met mijn beddengoed zo kon ik toch nog goed slapen. Dus hier moesten we ook weg vanwege de deining. De volgende haven was puerto Colom. Deze haven ligt in een soort binnen meer dus van deining geen last maar ik moest wel 37€ neer leggen, deze havenmeester excuseerde zich voor de prijs maar hij kon er niet aan doe zei hij.

Op maandag 5 mei gelijk maar weer vertrokken met bestemming la Rapita, bij rustig weer zou ik buiten voor anker gaan en anders naar binnen. Dit is werkelijk een prachtige ankerstek! Geankerd op 5 meter glas helder water met een spierwitte zand bodem. Die bodem loopt maar zeer langzaam op waardoor ik ongeveer 400 meter van het strand lag, dat was best pittig dit met wat tegen wind te roeien. De weersvoorspelling was van dien aard dat een tweede nacht ik niet wilde riskeren. Dus op 6 mei om 10.50 u anker op gegaan met als doel San Antonio, maar goed dat we gegaan zijn want de wind was veel sterker dan voorspeld. De voorspelling was 3 Bf ZZO maar dat werden er 5 Bf.

We drijven weer.

Op dinsdag 29 april begint voor de Tomboy en mij het Yacht seizoen!

De afspraak was dat de boot om acht uur in het water gehesen zou worden. Toen ik om even over achten de marinero’s uit hun kantine zag komen, de ene met een blik anti fouling en de andere met een schuurmachine, dacht ik dit klop niet.

De marinero die met de portaalkraan werkt vroeg ik of de Tomboy nog zou worden gehesen.

De beste man sprak misschien tien woorden Engels, maar het kwam er op neer dat er een lijst moest zijn en om negen uur zou er misschien wel iets gebeuren.

Toen om negen uur het havenkantoor open ging en Christina achter haar bureau zat ging ik naar binnen om mijn codekaart in te leveren. Toen ik aar vroeg om hoe laat de Tomboy te water zou gaan omdat acht uur blijkbar niet gelukt wat vloog ze het kantoor uit.

Even later kwam ze terug en verontschuldigde zich er was iets fout gegaan met de lijst. Om tien uur voer ik weg na afscheid te hebben genomen van David, hij zal me later weer op zoeken. Ik voer op de motor naar de overkant van de baai van Pollensa waar ik het anker liet zakken in de kleine cala en Gossalba. In de middag liep de wind naar het Oosten en werd het wat onconfortabel maar ’s avonds ging de wind liggen en konden we rustig slapen. Omdat de wind op woensdag ongeveer het zelfde zou zijn zocht ik een cala die beter was beschut en die vond ik op de kaart nl cala Es Calo. Deze cala ligt precies aan de overkant van de baai van Alcudia. Dus om 10.30 u anker op gegaan en op het gemak naar deze cala gevaren het zag er naar uit dat we zouden moeten kruisen maar dat viel mee.

Op het laatste stuk werd de koers toch nog bezeild. We vonden een prima beschutte plaats gedeeltelijk achter een betonnen piertje in 6 meter water en zandgrond. De natuur is werkelijk prachtig, tijdens onze middag wandeling kwamen we zomaar een kleine kudde berggeiten tegen.

Pukkie nieuwsgierig als ze is rende er op af, de leider van de groep maakte een paar dreigende bewegingen met zij kop en Puk sprong snel opzij. De rest van de kudden keek nauwelijks op en ze gingen rustig verder. Vandaag is het 1 mei en de komende nacht wordt dus ons tweede nachtje hier op deze prachtige plek. Morgen gaan we verder…

start seizoen 2014

Haven Bonaire, 20 april 2014.

Op zondag 6 april vlogen Pukkie en ik met Transavia terug naar Mallorca. De vertrek tijd van het vliegtuig was 5.10 uur, dus heel vroeg uit de veren dit is wel een nadeel maar het voordeel is dat er bijna geen verkeer is op de weg. Michel (mijn zoon) offerde graag ruim 3 uur van zijn nachtrust op om mij ‘even’ weg te brengen. Als ruimbagage had ik een verhuisdoos met een gewicht van 16 kg vol met onderdelen. Vorig jaar werd ik door de beveiliging omgeroepen en moest ik mijn doos open maken voor controle, gelukkig ging het nu goed. Rond acht uur stapte ik wel gemoed in de taxi voor de rit naar noord Mallorca, reistijd plm 1 uur. Op de Tomboy bleek alles in orde, het was prachtig weer en kon ik alles open doen en de boot lekker laten luchten. Al snel komen de kennissen van vorig jaar langs om welkom te heten, dat is heel leuk. Bijvoorbeeld Zenja hij is geboren op de Riederlaan in Rotterdam zuid nog geen kilometer van mijn geboortehuis. Hij heeft een Servische vrouw en heeft in Servië een woning in de bergen hier in de haven Bonaire heeft hij een Rasmus. Ook Duco kwam langs dit is een Nederlander die in Australië woont hij werkt dikwijls vanuit zijn boot. Hij is ingenieur en verkeers vlieger, zijn boot staat stijf van de elektronische snufjes. Niet te vergeten die kleine vriendelijke Duitser Kurt, hij woont bijna het hele jaar hier. Als laatste kwam Henk van Dijk langs, een Putter van het eerste uur die al 17 jaar op Mallorca woont. Mijn vriend David Sykes zou eerst op de zelfde dag arriveren als ik maar dat ging niet door vanwege een probleem met zijn ogen ik hoorde gisteren dat de behandeling is aangeslagen en dat hij op 22 april aankomt. Ik ga morgen naar het havenkantoor om een afspraak te maken voor het te waterlaten van de Tomboy en ik denk aan 29 april. Een vaarplan is er nog niet, het enige dat echt vast ligt is dat ik op 25 mei in Eulalia aanmeer om mijn vriendin Else aan boord te verwelkomen, zei is een watersport vrouw met o.a. mijlen rond de Griekse eilanden en Denemarken. Ik wil alleen nog maar kwijt dat ze de achternaam draagt van een zeer beroemde Nederlandse zeeheld. Ik kijk uit naar 25 mei, na de tewaterlating ga ik Mallorca verkennen en dan steek ik over naar Ibiza voor het rendez-vous. Voor geïnteresseerden een ligplaats hier in de haven van Bonaire voor een jaar kost 3897€ afmeting 10x3.25. Tot de volgende keer.

Einde seizoen 2013

OP zaterdag 31 Augustus voeren we van Denia naar Ibiza voor mij is dit de derde keer dat ik deze oversteek maak, voor Thea is dit natuurlijk de eerste keer. We kunnen bijna de hele oversteek zeilen met aan het eind een windje 5 bf met een regen buitje. Vertrokken om 5.30 u aankomst 16.35 afstand 53 mijl. Dus een redelijk gemiddelde gehaald. In het restaurant d’Hort maakten we die avond een leuk contact met een koppel uit de omgeving, Jose en Chari. Een zwarte man kwam bij ons staan en schepte op over zijn 2 vrouwen. Na d’Hort voeren we naar Los Trocados waar we de kunst van passanten bewonderde. Omdat Thea en ik nogal wat dagen in Valencia en Denia door brachten bleef er niet zoveel tijd over voor Ibiza. We deden marina de Formentera aan en cala Llonga, bijna elke dag even hebben we gezwommen. Op 9 september voeren we naar puerto Santa Eulalia vanwaar op 11 september, zij met de taxi naar het vliegveld van Ibiza vertrok. Nog dezelfde dag voer ik terug naar cala Llonga om de hoge havengelden te ontlopen. (100€) Mijn vriend David had gemaild dat hij onderweg was voor onze reeds lang geplande ontmoeting. We spraken af dat ik in cala Llonga op hem zou wachten. David vroeg aan mij, per mail, of ik al een idee had voor een winterplaats. Ik had net bedacht dat de plaats Bonaire misschien wel iets voor de Tomboy zou zijn. De Duitser die ik op Espalmador ontmoette was hier zeer over te spreken en lag daar al 11 jaar. Dit gaf ik door aan David en hij antwoordde dat ik maar voor twee boten moest informeren. Op vrijdag arriveerde David met zijn boot Treogging een 33 voeter. We waren het eens geworden met Bonaire en op zondag 15 september vertrokken we uit cala Llonga naar cala Llado op het eilandje Dragonera. Het werd een lange tocht met eerst weinig wind daarna een uurtje of 6 NW3/4 en aan het eind van de dag tegen wind. Bij de aankomst bij de zeer kleine cala was het aarde donker, er lagen al twee schepen dus moesten wij in de monding van de cala voor anker gaan. Ons volgende doel was Puerto Soller, we konden laat vertrekken omdat de afstand slecht 20 mijl is. Bij het anker op gaan bleek het anker van David vast te zitten. Eerst trachtte hij lost te komen door vanuit verschillende richtingen te trekken met de motor in zijn achteruit. Toen dit niet lukte het laatste red middel toegepast door met vol vermogen over het anker te varen. Gelukkig kwam toen het anker vrij en konden we vertrekken. Vertrek cala lado: 12.20 u aankomst puerto Soller 18.00 u. We gingen de wal op en hadden een leuke avond. We zouden wat langer willen blijven in Soller een leuke plaats met vertier en een antieke tram. De volgende morgen liep er een stevige deining de haven in en we besloten te vertrekken. Het zou een ruige tocht worden al bij het naar buiten varen moesten we ons door een hoge deining worstelen even later deed de wind er nog een schepje boven op. Gelukkig is het bezeild en kunnen we flinke snelheden halen met af en toe een extra grote golf van 2 a 2.5 meter. Bij het doel, cala Vicente aangekomen bleek dat de rotsen onvoldoende bescherming boden tegen de heersende deining, de hele baai is een grote heksenketel. Op het strand liepen gigantische brekers. We besloten toch voor anker te gaan. We lieten het anker vallen in 7 a 8 meter water en hopen er maar het beste van. Gelukkig waaide de wind recht de cala in zodat het schip steigerde als een wild paard maar niet rolde. Pukkie kon absoluut niet de wal op en als avond eten bakte ik twee eieren wat de grootste moeite kostte. In de loop van de nacht nam de deining af en kon er toch goed geslapen worden. De volgende morgen roeide ik met Pukkie naar een klein hoekje van de baai waar ik zonder brekers kon landen en Pukkie bleek geen hoge nood te hebben. We gingen om 11.30 u anker op en voeren rond de meest noordelijke cabo van Mallorca, de Bahia de Pollensa. Waar we in cala Formenter aan een boei overnachtten. Op dondedag 19 september staken we met halverwind de baai over en kwamen we aan in Puerto Bonaire waar de beide boten op vrijdag op de wal werden gezet. Log totaal over 2013: 1500 mijl

Valencia

Op maandag 19 augustus vertrok ik uit Denia voor mijn volgende afspraak. Valencia was het doel waar Thea op vrijdag aan zou komen. Het was rustig weer en tijdens de tocht kon ik de helft van de afstand zeilen. Afstand 45 mijl, vaartijd 10 uur, motor 5.5 uur. We lagen in de zeer grote haven Real Juan Carlos 1. In de dagen voor de aankomst van Thea werkte ik wat aan de boot en deed boodschappen. Er lag een 32 voeter naast me waar de grootzeilval van klapperde, als dit te gek wordt doe ik daar wat aan. Dus ik aan boord geklommen en de val los gemaakt en op de railing gezet zodanig dat hij niets van de tuigage raakte. De volgende ochtend kwam ik terug van het uitlaten van Pukkie. Er stond een man naast de mast van het bewuste schip een beetje beteuterd te kijken, hij wenkte mij. Ik klom aan boord en ging naar hem toe. Hij wees naar de tophoek van zijn grootzeil en zei: ( je gelooft het niet) “mijn grootzeilval is verdwenen” Dan lig je toch in een deuk! Op vrijdagmiddag arriveerde Thea met een taxi. We namen drie dagen de tijd om Valencia te bezoeken. Dit is een prachtige stad met een mooi oud centrum met veel oude gebouwen, de zijde beurs staat op de wereld erfgoed lijst. De rivier de Turia is omgeleid en de oude bedding is nu een prachtige groen strook. In Valencia is ook een van grootste zoutwateraquaria van Europa. Hier staan ook de prachtige ontwerpen van de Spaanse architect Santiago Calattrava. Op disdag 27 augustus om 7.30 uur verlieten we Valencia met als doel Denia, de weersvoorspelling was goed, wat lichte regen en 3 / 4 Bf uit het oosten. Buiten de pieren liep een flinke deining, we moesten een stukje recht er tegenin om onder de grote pier van de commerciële haven uit te komen. Daarna konden we stuurboord uit en de Genua er bij zetten. Dit was perfect zeilen, halverwind, het grootzeil vlak getrimd en de halve Genua. We zagen een onweersbui langs de kust trekken, ik verlegde de koers naar buiten, de zee op. Voor de zekerheid zette ik een rif in het grootzeil. Enige tijd hadden we hoop te kunnen ontsnappen. Rond twaalf uur werden we ingesloten door twee buien en breekt de hel los. Zware slagregen sloegen de golven plat en bliksem en donderslagen volgen elkaar snel op. Thea werd zeeziek en bleef kotsen tot er niets meer in haar maag zat. Een geluk was dat er niet veel wind in deze bui zat, de laatste mijlen moest de motor bij. Vaartijd 8 uur motor 4 uur. Op woensdagavond kwam er een bui over in Denia, dit was een zeer zware bui met heel veel wind. Er kwam een Frans jacht binnnen met de spi in een zandloper. De drie mannen aan boord waren een paar uur zoet met het ontwarren van het zeil.