Culatra en Vilamoura

Voor woord. Door het rampzalige data verlies van reismee was ik niet van plan hier mee door te gaan. Maar omdat mijn laatste verslag 115 keer was ingezien ben ik van mening veranderd, blijkbaar vinden veel mensen het leuk genoeg om deze verslagen te lezen. Ik ga proberen vanuit mijn eigen bestanden nog wat te herstellen.

Culatra enVilamoura.

Op vrijdag 11 juli in Ayamonte er achter gekomen dat de plaatselijke Suzuki dealer verdwenen was. Ik ging naar de winkel van John en Diana en… de winkel stond leeg. Een groot bord verwees naar hun nieuwe adres, daar aangekomen vroeg ik aan John of hij misschien een adres wist voor de reparatie van mijn buiten boord motor. Ja dat kan Arthur, we kwamen overeen dat John een en ander zou verzorgen. Op maandag de 14^e de motor weg gebracht en ik kreeg hem op donderdag de 17^e terug. Op vrijdag daarna gelijk vertrokken naar de lagune achter het eiland Culatra. Vertrokken om 8.10 uur met een leuk noorden windje, we liepen in vlagen dik 6 knopen met deze snelheid zou ik veel te vroeg aan komen maar omdat de wind naar het westen zou draaien (dus tegen) bleef ik zo hard mogelijk zeilen. Om 14.00 uur is de wind om en neemt langzaam in kracht toe. Ik worstel me op de motor en het grootzeil de laatste mijlen naar de ingang tussen de eilanden. Een maal voor het “gat” kon ik halver wind naar binnen zeilen. Een maal binnen begon het echt door te waaien. Om 16.40 nliet ik het anker zakken. Op dat moment waaide het 7 bf. Dit was gemeten door Peter van de Eos. Alle boten die daar lagen gingen flink tekeer omdat met westen wind er geen bescherming is. Zelfs de grote Eos danste op de golven. Wat later in de avond nam de wind af. Mijn dochter Elles zou 4 dagen komen en ik wilde haar op halen in de marina van Faro. Mijn vriend Bruce lag aan zijn moring in de poel bij Faro, ik gaf hem een sms met de vraag of hij een vrije boei wist. Het antwoord was ja er is een boei vrij, ik besloot hier gelijk gebruik van te maken en vertrok op zondag 27 juli om9.10 voor het korte tochtje van 2 uur naar de poel van Faro en meerde af aan de boei die Bruce voor mij had vrij gehouden. Deze poel is een prima verblijf plaats er zijn verschillende boten waar mensen gewoon het hele jaar op wonen. Het enige nadeel is dat je recht voor de landingsbaan van het vliegveld ligt. Op 30 juli Elles op gehaald met de bijboot en op 31 juli met haar naar Culatra terug gevaren en ons laten verwennen in het restaurant. Elles was enthousiast over het eiland en het dorpje. Ik had een taxi besteld vanuit Vilamoura omdat ze vroeg moest vertrekken, ook was het zo dat er op vrijdagmiddag harde westen wind was voorspeld. We vertrokken op vrijdag 1 aug om 8.40 richting Vilamoura waar we om14.00 uur aankwamen. Alleen de laatste 7 mijl kon de motor uit. Het aanmelden bij het havenkantoor duurde meer dan een uur, dit is echt zeer irritant hoe ze daar werken. Rondom de haven van Vilamoura is het altijd gezellig druk en we konden ons uitstekend vermaken met onder andere een uitgebreide lunch op zaterdagmiddag. Op zondagochtend Elles uitgezwaaid. Het was heel gezellig haar aan boord te hebben, we hadden een leuke tijd. Na de koffie gelijk weer vertrokken naar Culatra, de wind was zuid en het werd een leuk zeiltochtje, ik kon zeilen tot aan de ankerplaats voor het vissershaventje. Ik blijf hier liggen tot donderdag de 7^e augustus. Voor mij zit het zeilseizoen er dan weer op. Op deze dag gaat de Tomboy het natte element verlaten en wordt ze op de kant gezet bij Bruce in Faro. Alle trouwe lezers bedankt.

Chipiona

We bleven in Rota tot 5 juli zodat ik de wedstrijd Ned-Costa Rica kon zien. Ik was nog getuige van een opstootje op de havenpier. Een Engelsman kreeg een felle ruzie met een man met een donkere huidskleur. De Engelsman zou gezien hebben dat deze Arabische man zijn eigen vrouw sloeg. Deze ontkende dat, ze gingen (on)behoorlijk tegen elkaar te keer. Ik heb nog getracht de boel te sussen maar dat hielp niet zo veel. Op zondag 6 juli om 10.45 vertrokken uit Rota met als doel een ankerstek net na de eerste bocht van de Guadalquivir. We vertrokken om deze tijd om de ebstroom mee te hebben naar buiten. De wind zat nog steeds in de noord hoek maar na een flinke klap naar buiten werd de ondiepte voor Chipiona bezeild. Bij de monding van de rivier liep de eb nog steeds door en kregen we te maken met flinke golven met brekers. Om 16.30 lieten we het anker vallen zo dicht mogelijk tegen de oever op 5 meter water. Het was inmiddels laag water en ik pompte de bijboot op om met Puk naar de kant te gaan, de buitenboordmotor leek wel nodig omdat het nog aardig stroomde. Ik stapte met Puk in de bijboot en startte de Suzuki en voer naar de kant 50 meter voor de waterlijn stopte de motor plotseling en ik moest verder roeien. Het zag er wel modderig uit die wallekant, maar dat ik tot mijn kuiten er in weg zakte daar stond ik wel raar van te kijken. Puk wist zich ook geen raad die zakte tot haar ellebogen er in. Omdat het laag water was zouden we zo’n 30 á 35 meter moeten baggeren. Dus riep ik naar Puk dat ze maar haar plas ter plekke moest doen. Ze kent dit commando: ‘doe maar plasje’. Ja hoor ze ging een beetje door haar knieën en deed haar plas. In de rivier alles zo goed mogelijk afgespoeld en terug naar de boot. Nog getracht de storing van de Suzuki op te lossen maar helaas dat lukte niet, die moet naar de dealer. Op maandag morgen naar de wal geroeid. Met hoog water hoefde ik maar acht meter te baggeren dit keer had iuk mijn rubber laarzen aan. We maakten een mooie wandeling door een prachtig bosrijk gebied en zagen een ree grazen. Om 11.30 uur ankerop gegaan en terug de rivier af, naar Chipiona gevaren, afstand 7 mijl. Hier kwamen we om 13.30 aan. Op donderdag 10 juli naar Magazon gevaren een afstand van 31 mijl. Alleen in het begin zo’n 2 uur kunnen zeilen de rest op de motor moeten doen. Tijdens mijn vorige bezoek had ik wat negatieve ervaring met deze haven en dat was ook deze keer het zelfde. Het kantoor personeel doet overdreven gewichtig. Ze berekenen gebruik van elektriciteit, maar de contactdozen op de steiger zijn heel specifiek. De nummers van de steigers zijn niet vanaf het water te lezen en je moet langs twee loketten een voor het inschrijven en betalen en daarna naar een ander loket voor je toegangskaart. De volgende dag al weer vertrokken, om een staartje van de ebstroom mee te hebben en bij de Guardiana met de vloed naar binnen te varen moesten we wat vroeger uit de veren. Het doel was Ayamonte om de Suzuki na te laten kijken bij de lokale dealer aldaar. Vertrek: 6.55 Aankomst: 13.45 afstand gevaren: 34 mijl. Alles op de motor moeten doen er stond helemaal geen wind, we hadden een klein beetje stroom mee zo konden we goed opschieten.

Terug in Rota

In La Lina bleven we drie nachten en zagen we in de bar op de haven Nederland winnen van Mexico.

Op maandag 30 juni om 7.25 uur vertrokken met als bestemming Barbate. De straat van Gibraltar lag voor ons. Het ingewikkelde stromingspatroon in de straat staat borg voor avontuur of berustend afzien. In westelijke richting is er soms helemaal geen stroom afhankelijk van diverse factoren. Het was geen makkelijke tocht, we hadden tegen winden bijna geen stroom mee. Heel dicht langs de Spaanse kust was er nog iets stroom mee maar dat resulteerde weer in flinke golven. Het was een constant afwegen, met het oog op de GPS, waar het meeste voordeel te halen was. Soms liep de snelheid terug tot 1.7 knoop en even later maakten we weer 4 knopen. We deden 10 uur over de afgelegde 40 mijl. Bijna de hele tocht liep de motor op een behoorlijk vermogen en we verstookten 15 liter brandstof. Ik bleef een dag extra om een beetje bij te komen. Op dinsdagavond kwam er tot mijn verrassing een Monsun naast mij liggen, de kersverse eigenaar had hem twee weken daarvoor gekocht en was op weg met een ervaren hulp naar zijn thuis haven. Ik kon Gunnar feliciteren met zijn aankoop en gelijk een paar vragen van hem beantwoorden. De tweede verrassing was de ontmoeting met David2 ( David1 is mijn vriend uit Withby) met hem bracht ik 2012 in Ayamonte menig uurtje door. Op woensdag 2 juli vertrokken uit Barbate om 09.00 uur. De wind was niet gunstig maar de winden uit westelijke richting blijven nog zeker vijf dagen door staan en daar wilde ik niet op wachten. Het werd kruisen dus, eerst een lange slag naar buiten van ongeveer een uur. Deze koers was vervelend omdat we tegen de deining in voeren daarna de slag langs de kust en dat liep geweldig omdat dan de deining dwars in kwam. Na zo’n vier uur kruisen had ik het wel in de gaten dat het doel Sancti Petri lastig haalbaar zou zijn. Ik vond een beschermde ankerplaats in de luwte van Cabo Roche achter de jetty van een klein haventje. We lagen voor een mooi strandje met weer een prachtig bosrijk achter land. Op donderdag 3 juli maakte ik met Pukkie eerst een mooie wandeling door het bos. Om 11.15 wilde ik ankerop gaan maar dat ging niet zo makkelijk, met de druk van de wind en de deining had het anker zich heel diep ingegraven. De ankerlier redde het niet en ik moest het anker er uit varen met een vaste lijn op het boeg beslag. De tocht naar Rota verliep onrustig met heel veel wisselende winden omdat ik toch een beetje de snelheid er in wilde houden moest ik herhaalde malen de motor starten en weer stoppen. Eenmaal in de baai van Cadiz kwam de wind half in en nam toe zodat de laatste mijlen met 5 knopen per uur konden worden afgelegd. Bij aankomst in Rota eerst de dieseltank bijgevuld er ging ruim 57 liter in voor 80 Euries. Het is toch een zeilboot? Ach ja soms is het niet anders.

Gibraltar

Op woensdag 25 juni om 08.00 uur vertrokken uit Benalmadena. De koers was niet bezeild en we maakten een grote slag naar buiten. Na de knik in de kust, kon ik toch Marbella bezeilen. Na 13.00 uur nam de wind sterk toe en zeilden we met 6 knopen per uur de laatste mijlen. Ik wilde niet naar binnen zeilen omdat ik niet meer de situatie ter plaatse kon herinneren. Het was even hard werken op een stuiterend dek het grootzeil te bergen. In zo’n situatie denk ik altijd aan lazyjacks, misschien moet dat er toch maar een keer van komen. Aankomst in Marbella: 14.30. Log trip: 24 mijl motor: 2.9 uur. Op donderdag 26 mei kon ik niet eerder dan 09.00 uur vertrekken omdat alleen tijdens kantoor uren de formaliteiten konden worden vervuld. Om 09.05 voeren we weg. We zeilen met een prachtige constante wind en het leek erop dat La Linea gemakkelijk haalbaar zou zijn. Maar zoals zo dikwijls veranderde de omstandigheden na het middaguur sterk. Er kwam een deining doorzetten recht van voren en de wind werd erg vlagerig vanuit het westen. De snelheid liep terug naar 2.5 knoop. Ik had twee opties 1 uitwijken naar de haven Duquesa of voor het strand voor anker gaan. Ik koos voor het ankeren omdat ik de haven al gepasseerd was en omdat ik ankeren best wel leuk vind ( zeker met mijn nieuwe ankerlier) Ik ankerde in 5 meter water in een prachtige zandbodem. Pos 36*15.2’ N 5*17’3’W . Het achterland is een stuk prachtige natuur. Ik moest de bijboot opblazen en met Pukkie naar het strand roeien tegen de stevige westen wind in. Met het slapen weinig last van deining gehad. Op vrijdag 27 mei na Pukkie uitlaten en zwemmen,( het water was een stuk koeler dan ik gewend was) vertrokken met de bestemming van de vorige dag nl La Linea, haven Alcaidesa. Er stond maar heel weinig wind dus de voortgang werd hoofdzakelijk geleverd door de motor. Vertrek 10.20 Aankomst 13.45 afstand 15 mijl.

weer alleen

De havenmeester van Garrucha had gelijk met het ondergaan van de zon viel de wind weg en konden we goed slapen. Op zondagmorgen om 11 uur vertrokken en als verrassing was de wind zo maar 180 graden gedraaid, zo hadden we hem dus ruim. In het begin nog wat dun maar in de loop van de dag ging het steeds harder waaien. Ik dacht aan het strand achter cabo de Gata waar ik vorig jaar met een zelfde wind zo rustig kon ankeren. Met een rif in het grootzeil en een puntje Genua scheurden we rond de cabo, de haven van San Jose voorbij. Het strand lokte. De dag afstand was 38 mijl en dat deden we in 7 uur dat is toch niet slecht te noemen. Er lagen al een paar jachten voor anker en we zochten een ankerplek dicht tegen het strand zodat de te roeien afstand niet te groot was. We hadden een redelijk rustige nacht met af en toe een vlaag wind. Op maandagmorgen met zijn drieen naar het strand en genoten van het zwemmen en zonnen. Pukkie was ook heel erg in haar sas met de vrijheid, rennen graven en snuffelen. Om 12.00 uur ankerop gegaan. Met als doel Almerimar toen we buitende bescherming van de cabo kwamen merkten dat het echt best tekeer ging gelukkig waren de wind en de golven ons goed gezind en deden ze met ons mee. De golven leken zich in de kuip te kunnen storten maar elke keer ging het achterschip netjes omhoog en ging de golf onder het schip door om hevig bruisend het voorschip te verlaten. We bleven twee dagen in Almerimar en genoten de eerste avond van de goed bekend staande fish and ships. We hadden inmiddels de Imray kaart M12 in zijn geheel diagonaal over gevaren en Else had te kennen gegeven dat ze graag naar huis wilde. Malaga was de dichts bijzijnde luchthaven met de haven van Benalmadena in de buurt. Op woensdag 18 juni om 10.25 vertrokken uit Almerimar, de wind was weer terug naar westelijke richtingen en is dus tegen. We motoren met het grootzeil erbij. Ik zocht op de kaartplotter naar een geschikte ankerplaats. Motril ligt ook in de buurt maar daar wilde ik niet naar toe ivm de slechte ervaring vorig jaar. Calahonda leek de beste optie dus voeren we daar heen. Een stelletje in een speelgoed opblaasboot was ver van het strand geraakt door de wind en verwaaide steeds verder. We boden een sleepje dat dankbaar werd aanvaard. Ik kreeg echter niet de indruk dat zij zich realiseerde aan wel gevaar ze ontsnapt waren. Bij het strand bleek de bodem zeer steil af te lopen zodat zelfs op de gele boeien lijn het nog 15 a 20 meter diep was. We namen het risico en ankerden ruim binnen de boeien ( er was niemand meer in het water). We gingen de wal op om Pukkie uit te laten en dronken nog gezellig wat op een terras. Omdat het strand zeer steil afliep viel het niet mee met de bijboot weg te varen. Met gemengde gevoelens naar kooi gegaan, de wind nam steeds verder af met als gevolg dat de deining naar het strand draaide. Om 5.00 uur waren we wakker doordat de boot zwaar rolde op de deining. We gingen om 5.20 ankerop en kwamen om 10.00 uur aan in Marina del Este best wel een dure haven maar ja dat moet dan maar een keer. Omdat we vroeg aan kwamen hadden we daar toch een fijne dag met een heerlijk middagdutje, we roeide wat en zwommen bij het strandje. ’s Avonds een visje gegeten en een wandeling in de prachtige omgeving. Op vrijdag voeren we weer tegen de wind op de motor naar caleta de Velez. Hier werden we ‘overvallen’ door een Nederlander die luidruchtig kwam vertellen dat hij al sinds vorig jaar oktober hier een plaats had en dat het er zo goed vertoeven was. Wij waren op zaterdag 21 juni alweer vertrokken met als doel Benalmadena. De wind was zwak uit westelijke richting maar nam al snel in kracht toe zodat het zeer onprettig werd aan boord. Ik had een rif in het grootzeil gezet en we stormzeilde laverend op de motor. Na overleg besloten we een uitwijk haven te zoeken. De kleine haven puerto El Candado was een mogelijkheid. We deden 5 uur over de 15 mijl. Vlak voor de haven probeerde ik met de marifoon enige informatie te krijgen er werd echter niet geantwoord. De toegang tot de haven lag recht in de wind, het was heel prettig dat de ondieptes goed waren aangegeven. We meerden af op een wachtsteigertje en kregen een plaats toegewezen. Op zondag 22 juni konden we zowaar zeilen hoera. Met een rif in het grootzeil voeren we naar Benalmadena, waar ik vandaag 23 juni, Else naar het vliegveld bracht. We hadden een fijne tijd!

Garrucha

Het was een goed weerzien van Alicante, een prima haven met goede voorzieningen. We zouden zaterdag eerst boodschappen doen, en daarna vertrekken. De voettocht naar de supermarkt en op ’n terras van een kopje koffie genieten, kostte zoveel tijd dat we nog maar een dag extra bleven. Dus op zondag 8 juni vertrokken we uit Alicante met als doel Torrevieja, we lieten het anker vallen in de luwte van de haven voor het strand. Ik roeide met Puk naar het strand en zag dat binnen de haven er veel ruimte was met strand en anker mogelijkheid. Met de wetenschap dat we binnen in de haven verzekerd zouden zijn van een rustige nacht gingen we weer ankerop en voeren in het donker tussen de pieren naar binnen en vonden een goede plaats met behulp van kaartplotter, dieptemeter en een goede uitkijk. Ik wilde graag Mar Menor zien dat ik op de heenweg had over geslagen, dit was slechts 16 mijl te gaan. Op maandag 9 juni om 12.00 vertrokken en op ons gemak naar Mar Menor gezeild, we kwamen precies op tijd voor de opening van 16.00 uur. Dit was meer geluk dan wijsheid omdat ik niet op de hoogte was van het bestaan van deze brug laat staan de openingstijden. We voeren het toegangskanaal uit en ankerden na een klein stukje te zijn opgevaren. Het was puur genieten van deze prachtige binnenzee de inham waar we lagen was bijna geheel gevuld met drijfnetten, heel vroeg in de ochtend was een groep vissers in de weer met hun broodwinning. Dit vonden wij prettig wakker worden. Inmiddels bekend met de brug en de openingstijden namen we de volgende morgen (dinsdag 10 juni) de brug van 10.00 uur met als bestemming Cartegena. Hier deden we uitgebreid boodschappen en bezochten we het bekende Romeinse theater. Op donderdag 12 juni vertrokken we alweer, we waren op zoek naar een leuke ankerstek van de drie opties kozen we de baai van Aguilas, het weer was heel rustig en de ankerplaats goed beschermd. We zouden er maar een dag blijven maar dat bleek te kort omdat ik een lekkage aan het toilet moest verhelpen. Dit kwam heel goed uit want nu konden we op vrijdagavond de wedstrijd Spanje – Nederland gaan kijken, trots verlieten wij bar waar we het oranjeteam glansrijk zagen winnen. De barkeeper wenste ons van harte geluk. Op zaterdag 14 juni gingen we om 10.30 ankerop, met een vlakke zee en heel weinig wind in het vooruitzicht. Ik liet zelfs de zeilen in de huiken zitten. De bedoeling was om buiten voor de haven van Garrucha te ankeren. Met nog vier mijl te gaan stak er een harde zuiden wind op en konden we het ankeren wel vergeten. Door de hoge golven moesten we de haven van Garrrucha wel binnen lopen. Deze haven geeft geen bescherming tegen wind uit zuidelijke richting maar door varen was ook geen optie. Net als twee jaar geleden gaf de havenmeester aan dat de wind weg zou vallen met de zonsondergang. We lagen zwaar te klappen aan de ponton. Het is nu 21.30 uur en het ziet er naar uit dat de wind nu aan het afnemen is. Het zou de nachtrust wel te goede komen.

Daaag Ibiza

Daag Ibiza

We hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn om Ibiza te verlaten en richting Portugal te varen O.dat de wind op zondag 1 juni gunstig was besloten om daar maar gelijk gebruik van te maken. De wekker op 6 uur gezet. Pukkie uit ge laten en om 7.15 uur anker op gegaan. We deden de 53 mijl in 8.15 uur dit was een record voor de Tomboy deze oversteek deden we nog nooit zo snel. Op dinsdag 3 juni vertrokken we om 11.15 uur met als doel Moraira echter de wind en de deining namen sterk toe zodat we in cala El Pom voor anker gingen in een veilig hoekje vlak voor prachtige rotspartijen. De volgende dag de tocht naar Moraira voortgezet waar we voor het strand konden ankeren. Omdat de wind wat toe nam monteerde ik de Suzuki bb motor op de bijboot en we voeren toen naar het strand om wat te eten. Bij het restaurant met uitzicht op zee aten een visje. Mijn tong was zo groot dat zijn staart op het bord van Else terecht kwam. Het bier en de sangria pasten er goed bij. Op de terug weg naar de boot merkten we dat de deining en de wind weer verder waren toegenomen. Toen we om 23.00 naar kooi wilden rolde en stampte de boot zo erg dat slapen niet mogelijk zou zijn. De rode en groene havenlichten van Marina Eulalia lonkten naar ons. We gingen anker op en meerden af op en lege plaats aan de jetty. De havenmeester kwam op zijn fiets en maakte duidelijk dat we ons hadden moeten melden via de marifoon. Gelukkig sprak hij geen woord Engels dus werd het een kort gesprek. Hij was wel uiterst vriendelijk. Op donderdag 5 juni vertrokken we om 1100 uur uit Moraira marina en arriveerden we om 15.45 in Benidorm, hier gingen we voor anker tussen de waterscooters en flatgebouwen. Deze plek kende ik nog van vorig jaar. Op vrijdag 6 juni om 10.55 uur anker op gegaan en met een NW3 Bf met een rustig gangetje naar Alicante gezeild.

Tomboy+Girl

Op25 mei met een taxi om 20.30 naar het vliegveld gereden om Else te verwelkomen die daar om 21.00 zou landen. Ik stond bij de uitgang te kijken of ik haar al kon ontdekken in de menigte, toen ik plotseling een hand omhoog zag gaan en daar liep ze met een hele grote rugzak op haar rug. Het duurde zeker nog 20 minuten voor ze naar buiten kwam. Het was een warm weerzien na twee maanden. Voor de aankomsthal stond een hele lange rij mensen op een taxi te wachten, gelukkig reden de taxi’s razend snel af en aan en waren we snel aan boord van de Tomboy. Op maandag 26 mei gelijk vertrokken uit Eulalia naar de cala Llonga. Op dinsdagmorgen kwam de wind uit het noorden en liepen er stevige golven de cala in en gingen we anker op en voeren we naar het eilandje Espalmador, waar we een mooie wandeling maakten naar het zout meertje. Helaas draaide de wind naar het westen en lagen we weer te klappen op de golven. Met de heersende wind kun je goed ankeren achter Formentera waar ik vorig jaar moest vluchten. Om 11.45 uur los gemaakt van de boei en koers gezet naar cala d’es Mares. Hier onder perfecte omstandigheden het anker om 14.10 laten zakken. De geschiedenis herhaalde zich want in de nacht draaide de wind naar het NW en danste de Tomboy op de golven en moesten we om 07.00 het anker lichten. We bleven recht in de wind varen, tot we zuid Ibiza bereikten en hier een beschermd oppertje vonden in cala Yondal. We zouden hier wel een paar dagen willen blijven maar de wind speelde weer parten want op vrijdag morgen 30 mei draaide de wind de cala in en moesten we weer verder. Om 10.35 anker op gegaan en recht in de wind op de motor de cala uit gevaren. Het laatste stukje was wel bezeild maar het was niet de moeite waard nu nog de zeilen te hijsen, na 2 uur motoren bereikten we cala d’Hort waar we ’s avonds met een overweldigend uitzicht een heerlijke vis maaltijd gebruikten in het restaurant.