De havenmeester van Garrucha had gelijk met het ondergaan van de zon viel de wind weg en konden we goed slapen. Op zondagmorgen om 11 uur vertrokken en als verrassing was de wind zo maar 180 graden gedraaid, zo hadden we hem dus ruim. In het begin nog wat dun maar in de loop van de dag ging het steeds harder waaien. Ik dacht aan het strand achter cabo de Gata waar ik vorig jaar met een zelfde wind zo rustig kon ankeren. Met een rif in het grootzeil en een puntje Genua scheurden we rond de cabo, de haven van San Jose voorbij. Het strand lokte. De dag afstand was 38 mijl en dat deden we in 7 uur dat is toch niet slecht te noemen. Er lagen al een paar jachten voor anker en we zochten een ankerplek dicht tegen het strand zodat de te roeien afstand niet te groot was. We hadden een redelijk rustige nacht met af en toe een vlaag wind. Op maandagmorgen met zijn drieen naar het strand en genoten van het zwemmen en zonnen. Pukkie was ook heel erg in haar sas met de vrijheid, rennen graven en snuffelen. Om 12.00 uur ankerop gegaan. Met als doel Almerimar toen we buitende bescherming van de cabo kwamen merkten dat het echt best tekeer ging gelukkig waren de wind en de golven ons goed gezind en deden ze met ons mee. De golven leken zich in de kuip te kunnen storten maar elke keer ging het achterschip netjes omhoog en ging de golf onder het schip door om hevig bruisend het voorschip te verlaten. We bleven twee dagen in Almerimar en genoten de eerste avond van de goed bekend staande fish and ships. We hadden inmiddels de Imray kaart M12 in zijn geheel diagonaal over gevaren en Else had te kennen gegeven dat ze graag naar huis wilde. Malaga was de dichts bijzijnde luchthaven met de haven van Benalmadena in de buurt. Op woensdag 18 juni om 10.25 vertrokken uit Almerimar, de wind was weer terug naar westelijke richtingen en is dus tegen. We motoren met het grootzeil erbij. Ik zocht op de kaartplotter naar een geschikte ankerplaats. Motril ligt ook in de buurt maar daar wilde ik niet naar toe ivm de slechte ervaring vorig jaar. Calahonda leek de beste optie dus voeren we daar heen. Een stelletje in een speelgoed opblaasboot was ver van het strand geraakt door de wind en verwaaide steeds verder. We boden een sleepje dat dankbaar werd aanvaard. Ik kreeg echter niet de indruk dat zij zich realiseerde aan wel gevaar ze ontsnapt waren. Bij het strand bleek de bodem zeer steil af te lopen zodat zelfs op de gele boeien lijn het nog 15 a 20 meter diep was. We namen het risico en ankerden ruim binnen de boeien ( er was niemand meer in het water). We gingen de wal op om Pukkie uit te laten en dronken nog gezellig wat op een terras. Omdat het strand zeer steil afliep viel het niet mee met de bijboot weg te varen. Met gemengde gevoelens naar kooi gegaan, de wind nam steeds verder af met als gevolg dat de deining naar het strand draaide. Om 5.00 uur waren we wakker doordat de boot zwaar rolde op de deining. We gingen om 5.20 ankerop en kwamen om 10.00 uur aan in Marina del Este best wel een dure haven maar ja dat moet dan maar een keer. Omdat we vroeg aan kwamen hadden we daar toch een fijne dag met een heerlijk middagdutje, we roeide wat en zwommen bij het strandje. ’s Avonds een visje gegeten en een wandeling in de prachtige omgeving. Op vrijdag voeren we weer tegen de wind op de motor naar caleta de Velez. Hier werden we ‘overvallen’ door een Nederlander die luidruchtig kwam vertellen dat hij al sinds vorig jaar oktober hier een plaats had en dat het er zo goed vertoeven was. Wij waren op zaterdag 21 juni alweer vertrokken met als doel Benalmadena. De wind was zwak uit westelijke richting maar nam al snel in kracht toe zodat het zeer onprettig werd aan boord. Ik had een rif in het grootzeil gezet en we stormzeilde laverend op de motor. Na overleg besloten we een uitwijk haven te zoeken. De kleine haven puerto El Candado was een mogelijkheid. We deden 5 uur over de 15 mijl. Vlak voor de haven probeerde ik met de marifoon enige informatie te krijgen er werd echter niet geantwoord. De toegang tot de haven lag recht in de wind, het was heel prettig dat de ondieptes goed waren aangegeven. We meerden af op een wachtsteigertje en kregen een plaats toegewezen. Op zondag 22 juni konden we zowaar zeilen hoera. Met een rif in het grootzeil voeren we naar Benalmadena, waar ik vandaag 23 juni, Else naar het vliegveld bracht. We hadden een fijne tijd!