Sevilla is het uiteindelijke doel , in de eerste week van mei is de stroom gunstig om in een tij de Guadalquivier op te varen tot aan Sevilla.

Om alvast wat in Oostelijke richting te gaan wil ik op 24 april naar Magazon varen.

We vertrekken om 8.45, uit Ayamonte.

Het is dan 3 uur na hoogwater en we rekenen op een lekkere stroom mee naar buiten. Eenmaal buiten de haven besluit ik gelijk het grootzeil te hijsen en dus op het gemak de rivier af te zeilen, we hebben toch alle tijd want het is maar een mijltje of 30.

Ik stuur de boot in de wind en hijs het grootzeil.

Loop naar de kuip en stel de koers in, bijna recht voor de wind.

Nu nog even naar de mast om de val op te bergen en de nieuwe lijn van de bulletalie op de juiste manier over de railing te doen.

Ik heb dan niet in de gaten dat de boot uit zijn koers is gelopen en recht op de wal af vaart.

Als ik op kijk zijn we nog maar zo'n 40 meter uit de wal, en die wal is erg ondiep!!

Als ik kon vliegen was ik naar de kuip gevlogen maar het leek er in ieder geval wel op.

Stuurautomaat van de pen en vol bakboord uit.

Even lijkt het erop dat we het gaan redden maar nee hoor, de Tomboy vlijt zich in de modder.

Ik haal alles uit de kast om los te komen. Het grootzeil neer en volle kracht achteruit, giek naar buiten en erop geklommen, Genua uitgerold en bak gezet.

Ik heb dit al eerder gemerkt dat die lange kiel en de brede onderkant hiervan zich heel vast zetten in de bodem.

Ik geef de poging om los te komen op.

De boot rechtop proberen te houden vind ik geen optie, ze zal op haar bakboord kant komen te liggen omdat de stroom en de wind haar die kant op drukken.

Snel pak ik de pikhaak en tast de bodem af, gelukkig geen verdwaalde steen of iets dergelijks, alleen een dikke laag prut.

Natuurlijk is dit een hele geruststelling, ik ben toch ook wel een beetje nieuwsgierig onder welke hoek we zullen komen te liggen.

Ik heb daar best wel vertrouwen in gezien de rompvorm van de Monsun.

Om 9.45 uur maken we 35 graden slagzij.

Ik krijg en oproep van de Island Dancher dit schip ligt aan de kade bij Villa Real en ook nog een oproep van een catamaran de Nimrod.

Ik bedank ze voor hun aandacht en zeg dat het geen opzet was en dat alles OK is aan boord.

Om 11.00 uur bereiken we de 45 graden en daar blijft het bij.

Om 15.00 uur varen we weer.

We hebben een vertraging van meer dan 6 uur op gelopen, er zijn vier mogelijkheden om de tocht te vervolgen.

1^e terug naar Ayamonte, valt af.

2^e naar Isla Cristina 5 mijl.

3^e Rompido 18 mijl

4^e Magazon 30 mijl

Het wordt Magazon, waarom? Ik houd wel van een uitdaging.

De eerste 1.5 uur lijken nergens op de snelheid valt terug naar 3 knopen.

Ik begin er over te denken om van koers te veranderen als het gebeurt.

Een harde vlaag uit het ZW luidt een andere luchtstroming in en die had ik juist nodig.

We maken al snel snelheden van 5.5 en 5.7 knoop. Ook de zee wordt knobbelig en het is heerlijk om zo weer bezig te zijn.

Ik sta net een rif te steken als er een kustwachtboot aan komt.

Ja hoor ik was er al bang voor, de rubberboot wordt te water gelaten en ze stuiven naar de Tomboy.

5 mannen en een vrouw aan boord. (zij stuurt)

Ze komen langszij en er klimmen er drie aan boord.

Ze zij uitermate beleefd.

Een van de drie vraagt of hij de boot mag bekijken, ja dat kun je niet weigeren natuurlijk.

Hij stapt in de kajuit en kijkt rond het is duidelijk dat het alleen om personen gaat.

De tweede gaat de administratie doen en hij vraagt om de scheepspapieren en om mijn paspoort.

Een man blijft in de kuip en ik vraag hem om de koers in de gaten te houden( dit in verband met de vele kreeftenpotten)

Dus ga ik er op mijn gemak bij zitten en vraag aan de man of ik een foto mag maken.

Hij geeft te kennen dat hij dat niet erg vindt. Ik maak een foto terwijl hij een groot formulier aan het invullen is, alles wordt genoteerd.

Ik probeer een grapje uit en zeg dat de best uitziende man het formulier moet invullen, dat komt me goed uit zeg ik want de foto is voor mijn weblog.

Zijn collega's moeten hartelijk lachen en hij verblik of verbloost niet en zeg dank u.

Even later schuren ze terug naar het moederschip, ik kan nog net horen dat het verhaal van de foto wordt verteld en een lach salvo klinkt over het water.

Met het ondergaan van de zon kom ik aan in Magazon en vind een plaatsje aan de wachtsteiger.

Ik kon terug kijken op een enerverende dag.

De foto's komen later als er weer wifi beschikbaar is.